یک آزمایش ذهنی جالب

روز بخیر

این مطلب را تا آخر بخوانید و به اتفاقی که می افته کمی فکر کنید (30 ثانیه بیشتر وقت نمی گیره) لطفا به سوالات زیر به سرعت پاسخ دهید: نتیجه چیست؟

     

     

2+2

     

     

     

4+4





        
8+8

 

 

 

16+16







     

     

     

خیلی سریع عددی بین 12 تا 5 انتخاب کنید. انتخاب کردید?







حالا برید پایین

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.    
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

عدد انتخابی شما 7 بود؟

    این آزمایش توسط یکی از محققان برجسته در زمینه مطالعات ذهنی در امریکا، پرفسور "مک کین" انجام شد در این آزمایش با طرح 4 سوال اول ذهن شما شرطی شده و در هنگام انتخاب عددی بین 12 تا 5 ابتدا ذهن این دو عدد راجمع می کند یعنی 17 ولی 17 بین دو عدد12 تا 5 نیست. ذهن اتوماتیک به عدد 7 می رسد که از 5 هم بزرگتر است. این آزمایش انقلاب بزرگی در آزمایشات رفتاری ذهن نسبت به آموخته های ما از دوران کودکی و اجتماع و آنچیزی که شبانه روز از طریق رسانه ها به ما میرسد ایجاد کرده است. طبق نتیجه تحقیقات مردم وقتی ذهنشان شرطی شد از انتخاب یا تفکر در جهت دیگر می ترسند و در دراز مدت استقلال فکری هر کس مسائل پیرامونش می شود نه تفکرات واقعی خودش. به گفته دانشمندان: بیشتر فکر کنید و از بیان نتایجی که می رسید نترسید

گرانبهاترین !

   بر بالای تپه ای در شهر وینسبرگ آلمان، قلعه ای قدیمی و بلند وجود دارد که مشرف بر شهر است. اهالی وینسبرگ افسانه ای جالب در مورد این قلعه دارند که بازگویی آن مایه مباهات و افتخارشان است:

افسانه حاکی از آن است که در قرن 15، لشکر دشمن این شهر را تصرف و قلعه را محاصره می کند.اهالی شهر از زن و مرد گرفته تا پیر و جوان، برای رهایی از چنگال مرگ به داخل قلعه پناه می برند.

فرمانده دشمن به قلعه پیام می فرستد که قبل از حمله ویران کننده خود حاضر است به زنان و کودکان اجازه دهد تا صحیح و سالم از قلعه خارج شده و پی کار خود روند.

پس از کمی مذاکره، فرمانده دشمن به خاطر رعایت آیین جوانمردی و بر اساس قول شرف، موافقت می کند که  هر یک از زنان در بند، گرانبها ترین دارایی خود را نیز از قلعه خارج کند به شرطی که به تنهایی قادر به حمل آن باشد.

نا گفته پیداست که قیافه حیرت زده و سرشار از شگفتی فرمانده دشمن ، به هنگامی که هر یک از زنان شوهر خود را کول گرفته و از قلعه خارج می شدند بسیار تماشایی بود!!!!!.

متنی از گابریل گارسیا مارکز!

کوه بلندی بود که لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار داشت.
یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد.
بر حسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود.
مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه به دنیا بیاید.
یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد.
جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست. او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او فریاد می زد که تو بیش از این هستی. تا این که یک روز که داشت در مزرعه بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند. عقاب آهی کشید و گفت: ای کاش من هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم.
مرغ و خروس ها شروع کردند به خندیدن و گفتند: تو خروسی و یک خروس هرگز نمی تواند بپرد.
اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد.
اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد.
بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت.
تو همانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو یک عقابی به دنبال رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن.
نویسنده: گابریل گارسیا مارکز

وصیت الکساندر

پادشاه بزرگ یونان، الکساندر، پس از تسخیر کردن

حکومت های پادشاهی بسیار، در حال بازگشت به وطن خود

بود. در بین راه، بیمار شد و به مدت چند ماه بستری گردید. با نزدیک

شدن مرگ، الکساندر دریافت که چقدر پیروزی هایش، سپاه بزرگش، شمشیر

تیزش و همه ی ثروتش بی فایده بوده است. او فرمانده هان ارتش را فرا خواند و گفت:

((من این دنیا را بزودی ترک خواهم کرد. اما سه خواسته دارم. لطفاً، خواسته هایم را حتماً

انجام دهید)). فرمانده هان ارتش درحالی که اشک از گونه هایشان سرازیر شده بود موافقت

کردند که از آخرین خواسته های پادشاهشان اطاعت کنند. الکساندر گفت: ((اولین خواسته ام این

است که پزشکان من باید تابوتم را به تنهایی حمل کنند.))((ثانیاً، وقتی تابوتم دارد به قبر حمل می گردد،

مسیر منتهی به قبرستان باید با طلا، نقره و سنگ های قیمتی که در خزانه داری جمع آوری کرده ام پوشانده

شود. سومین و آخرین خواسته این است که هر دو دستم باید بیرون از تابوت آویزان باشد.)) مردمی که آنجا گرد

آمده بودند از خواسته های عجیب پادشاه تعجب کردند. اما هیچ کس جرأت اعتراض نداشت. فرمانده ی مورد علاقه

الکساندر دستش را بوسید و روی قلب خود گذاشت. ((پادشاها، به شما اطمینان می دهیم که همه ی خواسته هایتان اجرا

خواهد شد. اما بگویید چرا چنین خواسته های عجیبی دارید؟ در پاسخ به این پرسش، الکساندر نفس عمیقی کشید و گفت:

((من می خواهم دنیا را آکاه سازم از سه درسی که تازه یاد گرفته ام. می خواهم پزشکان تابوتم را حمل کنند چرا که مردم بفهمند

که هیچ دکتری نمی تواند هیچ کس را واقعاً شفا دهد. آن ها ضعیف هستند و نمی توانند انسانی را از چنگال های مرگ نجات دهند.

بنابراین، نگذارید مردم فکر کنند زندگی ابدی دارند. دومین خواسته ی درمورد ریختن طلا، نقره و جواهرات دیگر در مسیر راه به قبرستان،

این پیام را به مردم می رساند که حتی یک خرده طلا هم نمی توانم با خود ببرم. بگذارید مردم بفهمند که دنبال ثروت رفتن اتلاف وقت محض

است. و درباره ی سومین خواسته ام یعنی دستهایم بیرون از تابوت باشد، می خواهم مردم بدانند که من با دستان خالی به این دنیا آمده ام و با

دستان خالی این دنیا را ترک می کنم.))

علم یا ثروت!؟!؟!؟!

من به مدرسه میرفتم تا درس بخوانم  تو به مدرسه میرفتی به تو گفته بودند باید دکتر شوی  او هم به مدرسه میرفت اما نمی دانست چرا  من پول تو جیبی ام را هفتگی از پدرم میگرفتم  تو پول تو جیبی نمی گرفتی همیشه پول در خانه ی شما دم دست بود  او هر روز بعد از مدزسه کنار خیابان آدامس میفروخت  معلم گفته بود انشا بنویسید  موضوع این بود علم بهتر است یا ثروت  من نوشته بودم علم بهتر است  مادرم می گفت با علم می توان به ثروت رسید  تو نوشته بودی علم بهتر است  شاید پدرت گفته بود تو از ثروت بی نیازی  او اما انشا ننوشته بود برگه ی او سفید بود  خودکارش روز قبل تمام شده بود  معلم آن روز او را تنبیه کرد  بقیه بچه ها به او خندیدند  آن روز او برای تمام نداشته هایش گریه کرد  هیچ کس نفهمید که او چقدر احساس حقارت کرد  خوب معلم نمی دانست او پول خرید یک خودکار را نداشته  شاید معلم هم نمی دانست ثروت وعلم  گاهی به هم گره می خورند  گاهی نمی شود بی ثروت از علم چیزی نوشت  من در خانه ای بزرگ می شدم که بهار  توی حیاطش بوی پیچ امین الدوله می آمد  تو در خانه ای بزرگ می شدی که شب ها در آن  بوی دسته گل هایی می پیچید که پدرت برای مادرت می خرید  او اما در خانه ای بزرگ می شد که در و دیوارش  بوی سیگار و تریاکی را می داد که پدرش می کشید  سال های آخر دبیرستان بود  باید آماده می شدیم برای ساختن آینده  من باید بیشتر درس می خواندم دنبال کلاس های تقویتی بودم  تو تحصیل در دانشگا های خارج از کشور برایت آینده ی بهتری را رقم می زد  او اما نه انگیزه داشت نه پول درس را رها کرد دنبال کار می گشت  روزنا مه چاپ شده بود  هر کس دنبال چیزی در روزنامه می گشت  من رفتم روزنامه بخرم که اسمم را در صفحه ی قبولی های کنکور جستجو کنم  تو رفتی روزنامه بخری تا دنبال آگهی اعزام دانشجو به خارج از کشور بگردی  او اما نامش در روزنامه بود روز قبل در یک نزاع خیابانی کسی را کشته بود  من آن روز خوشحال تر از آن بودم  که بخواهم به این فکر کنم که کسی کسی را کشته است  تو آن روز هم مثل همیشه بعد از دیدن عکس های روزنامه  آن را به به کناری انداختی  او اما آنجا بود در بین صفحات روزنامه  برای اولین بار بود در زندگی اش  که این همه به او توجه شده بود !!!!  چند سال گذشت  وقت گرفتن نتایج بود  من منتظر گرفتن مدارک دانشگاهی ام بودم  تو می خواستی با مدرک پزشکی ات برگردی همان آرزوی دیرینه ی پدرت  او اما هر روز منتظر شنیدن صدور حکم اعدامش بود  وقت قضاوت بود  جامعه ی ما همیشه قضاوت می کند  من خوشحال بودم که که مرا تحسین می کنند  تو به خود می بالیدی که جامعه ات به تو افتخار می کند  او شرمسار بود که سرزنش و نفرینش می کنند  زندگی ادامه دارد  هیچ وقت پایان نمی گیرد  من موفقم من میگویم نتیجه ی تلاش خودم است!!!  تو خیلی موفقی تو میگویی نتیجه ی پشت کار خودت است!!!  او اما زیر مشتی خاک است مردم گفتند مقصر خودش است !!!!  من , تو , او  هیچگاه در کنار هم نبودیم  هیچگاه یکدیگر را نشناختیم  اما من و تو اگر به جای او بودیم  آخر داستان چگونه بود؟؟؟